De Ghassaniden waren een Arabische christelijk-monofysitische dynastie die van het einde van de 4e eeuw tot ca. 600 over de halfnomadische Arabieren van Zuid-Syrië, Jordanië en noordelijk Saoedi-Arabië heerste en vanaf keizer Anastasius (491–518) tot Mauricius (582–602) als vazallen van het Byzantijnse rijk een buffergebied vormden tegen de Perzen en hun Arabische ongekerstende tegenstanders, de Lakhmiden van Hira, vazallen van de Sassaniden. Zij moesten de heilige plaatsen van Palestina beschermen tegen invallen vanuit de Arabische woestijn. Hun voornaamste rol speelden de Ghassaniden in de 6e eeuw met als grootste vertegenwoordigers (= Arethas) en diens zoon (= Alamundarus). Beiden bleken niet volledig betrouwbare militaire bondgenoten te zijn, terwijl Moendhir zich tevens halsstarrig